That's Africa!

Lieve allemaal,

De weken vliegen hier echt om, elke dag maken we wel weer iets nieuws mee!

Zoals we vorige week schreven, hebben we deze week de kinderen in drie groepen verdeeld. Voor ons lijkt het heel vanzelfsprekend om kinderen d.m.v. een namenlijst te sorteren, maar hier was het een grote klus! Het lijkt wel alsof de kinderen zelf soms niet meer weten hoe ze heten, omdat ze vaak drie namen hebben. Wanneer ouders hun kind registeren, stellen wij de vraag hoe zij willen dat hun kind op school genoemd wordt. Vervolgens noemt een kind in een kringgesprek een totaal andere naam op dan de geregistreerde naam. Jullie zullen wel begrijpen dat dit ingewikkeld is ;). Daarnaast werd er afgelopen week veel gebouwd bij Kwa Mama, waardoor we het kleine klaslokaaltje maar een paar dagen hebben kunnen gebruiken. Dit vergt nogal wat aanpassingsvermogen van ons. But that's Africa!

In het begin van de week hadden we heel slecht weer. Opmerkelijk was dat de groep kinderen en de werknemers die naar Kwa Mama kwamen nogal geslonken was. Wanneer het heel hard regent, is dat blijkbaar een goede reden om niet naar school of werk te gaan. Bizar! We hebben jullie al eerder verteld over de geplande stroomuitval die we hier elke dag hebben. Afgelopen week viel de stroom op nogal onhandige momenten uit. Zo beginnen we iedere schooldag om 8.00 en ja hoor geen stroom! Hierdoor moesten we ons programma van die dag direct aanpassen. But that's Africa!

Verder hebben we deze week nog genoeg andere opmerkelijke dingen meegemaakt. Afgelopen dinsdag werden we wakker met een heerlijk zonnetje. Na de chaos van de groepverdeling, zat iedereen rustig in zijn eigen klas. Charlot gaf les aan de oudste kinderen, Roos aan de middengroep en Jitske aan de jongste. Terwijl Charlot bezig was met het vertellen van een verhaal, viel plotseling een jongetje van zijn stoel. Charlot wilde hem al bijna corrigeren, voordat ze zag dat het niet goed zat. Hij maakte schokkende bewegingen op de grond en zijn ogen draaiden weg. Het bleek een epileptische aanval te zijn, heel eng om te zien. Dus de chaos was terug! Het noodnummer werd snel gebeld door Frieda. In plaats van een ambulance, kwam de brandweer binnenvallen met zuurstofbeademing. Het arme jongetje werd niet met een brancard vervoerd, maar in de armen van de brandweerman naar het bakkie gebracht. But that's Africa!Toen het jongetje in de kliniek aankwam, werd hij doorgestuurd naar het grote ziekenhuis. De volgende dag verscheen hij gelukkig weer met een grote glimlach op zijn gezicht bij Kwa Mama.

We zijn deze week vaker bij de kliniek langs geweest. We vertelden in ons vorige blog over het meisje Samke met de wonden op haar benen. We zijn vrijdag met haar naar een arts gegaan. Ze heeft antibiotica, ontsmettingsmiddel en zalf gekregen. Ze was heel rustig tijdens het bezoek en kreeg als afleiding een lolly van de dokter. We hopen dat de ouders de medicatie consequent hebben gegeven afgelopen weekend. Vanaf maandag nemen wij de verantwoordelijkheid van de medicatie weer op ons. Ook hebben we onze lerares Zandile (die al twee weken afwezig was) naar de kliniek gebracht. Via via hoorden we dat ze door iemand gestoken was. We hebben haar thuis opgezocht en toen bleek dat ze een enorme wond op haar schouderblad had. Ze vertelde dat ze met haar auntie in een ruzie terecht was gekomen over de verzorging van haar zieke oma. Ze was door haar tante op haar rug geslagen met een kapotte wijnfles. Ze liep al zes dagen met de wond rond zonder bescherming of medicatie. Wij konden in één oogopslag zien dat de wond gehecht moest worden. De kliniek heeft haar verzorgd en als het goed is zien we haar dinsdag weer terug. In Nederland zouden we veel sneller hulp zoeken wanneer je dat nodig hebt. Hier hebben de mensen er geen geld voor of ze schamen zich ervoor. But that's Africa!

Naast deze narigheid hebben de kinderen de afgelopen week weer een leuke tijd gehad bij Kwa Mama. Het was goed weer om de badjes op te zetten en de kinderen genieten daar enorm van. Wat wij heel leuk vinden om te zien is dat de meisjes, wanneer ze met poppen aan het spelen zijn, hun moeders precies nadoen. Ze pakken een pop, wikkelen die met een doek op hun rug en lopen wiegend heen en weer. Dit gebeurt niet alleen met poppen, maar echte baby's worden ook door kinderen op de rug gedragen. In Nederland zouden we dat echt niet toelaten op jonge leeftijd. But that's Africa!

Na de boysnight vrijdagavond hadden we eindelijk weekend! Deze keer hadden we het echt nodig. We zijn 's avonds naar een karaoke-bar gegaan. Het publiek was opmerkelijk, maar gezellig. Roos werd versierd door een 50-jarige hippie, die haar wilde leren vissen. Na een paar dansjes heeft ze hem subtiel, maar zeer direct afgewimpeld. Na een paar biertjes hadden we de moed verzameld om een karaoke-nummer aan te vragen. We gingen voor 'Mambo number 5', maar we kregen de Bob de Bouwer versie:

A little bit of timber and a saw
A little bit of fixing that’s for sure
A little bit of digging up the roads
A little bit of moving heavy loads
A little bit of tiling on the roof
A little bit of making waterproof
A little bit of concrete mixed with sand
A little bit of Bob, the builder man

Oftewel, we stonden voor lul met dit bouw-nummer. But that's Africa!

Zaterdag zijn we naar een krokodillenreservaat geweest. We hebben hier enorme krokodillen gezien, een kleine vastgehouden en we mochten zelfs een baby-krokodil tot leven brengen door het ei te pellen. Heel bijzonder om te doen!

Vandaag zijn we naar een reggae-beach-festival in Durban geweest ter ere van Bob Marley's 70e verjaardag. De zon scheen lekker fel en we genoten van de bandjes en de biertjes. Nog even pootje gebaden in de zee en wat foto's geschoten. Roos liep naar de bar voor twee biertjes en toen ze terug kwam was haar camera uit haar tasje gestolen. Het gebeurde zo snel en zonder het te merken: pats-boem-camera-weg. But that's Africa! Toen we thuis kwamen zijn we meteen naar het politiebureau gegaan om aangifte te doen. We werden weliswaar snel geholpen, maar we kwamen naar buiten met een volgekalkt strookje papier en een stempel van de politie. Het ziet er een beetje schraal uit, but that's Africa!

We gaan een eind breien aan dit verhaal, want we hebben honger! Het is al 20.30 en nog steeds geen avondeten op. But that's Africa! ;)

Na regen komt (hopelijk) zonneschijn!

Lieve allemaal,

Deze keer helaas geen zonnige groeten vanuit het verre Zuid-Afrika. We hebben potverdriedubbeltjes bijna de hele week geen zon gezien! Het voelde bijna als Nederland door de regen die met bakken uit de lucht kwam. Gelukkig hielden de kinderen ons weer goed bezig!

Het gaat nog steeds goed bij Kwa Mama. We zijn op dit moment druk bezig om een programma te schrijven voor een hele maand, waarbij we de kinderen (nu in totaal: 66!) in drie groepen willen opsplitsen. Eén groep voor de allerkleinsten (3 jaar), één middelgroep (4 jaar) en één groep met de grootste kids (5 jaar). Wij merken dat dit hard nodig is, de verschillen tussen de kinderen zijn nu zo groot. Hiervoor moeten alle kinderen geregistreerd staan en dat is vanwege de ongeorganiseerde bende nogal een klus! Excel biedt oplossingen ;). Alle kinderen staan inmiddels geregistreerd, Jitske (de nieuwe vrijwilligster) gaat deze week foto's maken van elk kind zodat duidelijk is wie welk kind is. We kunnen vanaf vandaag twee extra lokaaltjes gebruiken, zodat de drie groepen ook echt apart kunnen zitten. We introduceren elke maand een thema dat centraal staat in het lesprogramma. Deze maand is het thema 'dieren'. De basiselementen blijven hetzelfde binnen het lesprogramma, zoals woordjes leren, tellen, creatieve dingen doen, maar dan passend in het thema 'dieren'. We zijn benieuwd hoe de leerkrachten reageren op onze plannen!

Dinsdag hebben we Jitske opgehaald op het vliegveld. We zijn heel blij met de versterking! We zijn vanaf het vliegveld gaan eten bij een romantisch restaurantje aan zee. Het was zo romantisch, omdat het pikdonker was. De overheid in Zuid-Afrika heeft het geniale idee om elke dag de elektriciteit uit te zetten voor 2,5 uur en wel van: 18.00-20.30. Niet echt een handig tijdstip als je wilt koken!

Afgelopen week zijn we weer het township in gegaan, dit keer met een bijzondere reden. Samke is een meisje van 3 jaar. Ze heeft heel veel wonden op haar benen, waarvan sommige nog bloeden. Het is zelfs zo erg dat de vliegen op haar benen af komen. Je ziet aan haar dat ze er last van heeft en zich afzondert van de rest van de groep. Aangezien de ouders onvoldoende geld hebben om een ritje naar de kliniek te betalen, hebben wij toestemming gevraagd om met haar naar een arts te gaan. De ouders vonden dit heel fijn en wat is 50 cent nu voor ons als verwende Nederlanders! Super fijn om zo dit lieve meisje te kunnen helpen. We weten nog niet precies wat de uitkomst gaat zijn, want morgen staat de afspraak met het ziekenhuis gepland.

Elke vrijdagavond hebben we jeugdavond, normaal gesproken zijn alle kinderen vanaf 6 jaar uit het township welkom van 18:00 tot 20:00 om activiteiten met ons te doen. Afgelopen vrijdag zag het er iets anders uit, we hadden namelijk een girlsnight georganiseerd. De mannen waren deze vrijdag absoluut niet welkom. De meiden hadden de avond van hun leven, als echte topmodellen liepen ze over onze eigen gecreeërde catwalk. Kwa Mama heeft twee grote boxen vol met verkleedkleding, iedereen zag er fantastisch uit. Verder stonden onze visagistes Charlotte en Jitske paraat met make-up in vele verschillende kleuren. De kinderen wisten niet wat ze meemaakten, geweldig om ze zo te zien glunderen! Verder hebben we de kinderen die avond het dansje aangeleerd van de macarena. Dit dansje hadden ze binnen no time onder de knie, het was een geslaagde avond! Komende vrijdag zijn natuurlijk de boys aan de beurt:)

Ook deze week hebben we ons weer verbaasd over een aantal dingen. Laten we beginnen bij het opeten van het laatste stukje van een sigaret door een van onze medewerkers. Charlot stond met haar mond open van verbazing, toen ze zag dat een bloedhete sigaret in haar mond verdween. Toen Charlot vroeg: 'Eet je nu serieus een sigaret op?', deed ze of het de normaalste zaak van de wereld was. Sowieso is de comsumptie van sigaretten hier redelijk hoog. Met name het roken van jointjes is hier gebruikelijk, daar lijken de mensen hier wel geld voor te hebben. Verder schrikken we ons af en toe dood van de 4 (!!) honden die hier rond lopen. Met name Tyrex, een mega grote boeren bulldog, is angstaanjagend. Mijn god dat beest luistert voor geen meter, ontsnapt altijd uit de poort en eet de bordjes van onze kinderen leeg. Bizar! Het enige woord waar dat beest naar luistert is: BUITE! Hij is namelijk Zuid-Afrikaans opgevoed. Een ander opmerkelijk puntje is dat de tijd hier totaal geen rol speelt. Zo is het al twee keer voorgekomen dat een kindje hier om 20:00 in de avond nog steeds was. (en dat terwijl de meeste kinderen hier al vanaf 7u in de ochtend zijn!) De ouders waren vergeten het kind op te halen, of ze dachten dat het kind al opgehaald was door één van de 100 familieleden. Niet dus, ach gerum die kindjes moesten maar wachten.

Vandaag werd het ook weer bevestigd dat de Afrikanen geen haast hebben. Om twee uur zou een voetbalwedstrijd beginnen van de Kwa Mama brothers tegen de Zimbabwanen. Ons team bestaat uit een aantal mannen die werkzaam zijn bij Kwa Mama. Daar stonden wij volledig uitgedost stipt om 14u bij het veld om ons team aan te moedigen, bleek het veld nog helemaal leeg te zijn! Er was letterlijk nog niemand! Het zou Afrika ook niet zijn als het team pas om 16u compleet was, de bal 3 keer lek was gegaan en de scheids halverwege de wedstrijd gewisseld werd voor de coach van de tegenpartij. Uiteindelijk is de wedstrijd met 1-1 geëindigd. Volgens ons niet geheel terecht, aangezien onze keeper de bal in één keer in het goal van de tegenstander schoot. Wat een complete chaos!

Dit waren onze belevenissen van de afgelopen week. De komende week hopen we op meer zon en strand!

Dikke kus en tot snel!

Rust, Reinheid, Regelmaat!

Sawabona allemaal,

De eerste Zulu-woordjes kennen we inmiddels. Wat we ongeveer 1000 keer per dag moeten zeggen tegen de kinderen is 'hlala phansi', dit betekent 'ga zitten'. Deze kinderen hebben echt energie voor 10, in Nederland kunnen ze er allemaal voor ADHD'ers mee door. Ook 'What's your name?' is voor veel kinderen nog te lastig. Wij proberen ze daarom in het Zulu aan te spreken met: 'ungubani igama lakho?' Aangezien de kinderen de helft van hun Zulu-naam of van de Zulu-woorden inslikken, is het voor ons heel lastig om de naam of uberhaupt de taal in één keer te verstaan.

De kinderen zijn gedurende de afgelopen week verdrievoudigd. Er zijn nu zo ongeveer 60 kinderen. Een aantal oudere kinderen moeten we missen bij Kwa Mama, omdat de primary school is begonnen. Gelukkig komen ze vaak na school nog in hun schooluniform naar Kwa Mama om te spelen. Binnenkort gaan we een kijkje nemen op de primary school, we zijn heel benieuwd!Je begrijpt dat een beetje meer structuur nu helemaal nodig is met deze hoeveelheid kiddo's! We hebben daarom een algemeen programma opgesteld met activiteiten op vaste tijdstippen. Voor de geïnteresseerden:

7:45 : Movit-pap eten uit een beker
8:00: bel rinkelen, liedje van de rij zingen om naar binnen te gaan (zie vorig verslag)
8:00-10:00: educatie in de klas
10:00: pauze: bel rinkelen, liedje van de rij zingen om naar buiten te gaan. Vervolgens gaan ze hun eigen meegebrachte voedsel eten. Het eten mag alleen op de stenen gegeten worden, NIET op het gras. Wat een moeilijke opgave is dit (DO NOT EAT ON THE GRASS!). Ook hebben ze een korte speelpauze tot 10:45.
10:45: bel rinkelen, liedje van de rij zingen om naar binnen/buiten te gaan (afhankelijk van het weer)
10:45-12:00: doe-activiteiten binnen of buiten de klas (bij mooi weer waterspelletjes/badjes en anders knutselen/kleuren of spelen met blokken, poppen of auto's)
12:00: pauze: bel rinkelen, liedje van de rij zingen om naar buiten te gaan. Vervolgens krijgen ze een lunch van Kwa Mama. Deze lunch wordt bereid door de koks in de keuken. Ook nog een smerig weetje: mes en vork zijn hier overbodig, alles wordt met de handen gegeten. Regelmatig de handen wassen is daarom ook een pré.
12:30: slaaptijd, de kinderen zijn rond deze tijd echt doodmoe. De meeste kinderen gaan dan ook in het klaslokaal op de grond een middagdutje doen.
na 12:30: vrij programma, meestal worden wij dan als klimrek of kapperspop gebruikt (ze zijn dol op vlechtjes maken, waardoor we een rastakop krijgen).

Een geluksmomentje deze week was dat we 's ochtends zagen dat ons programma werd overgenomen door de leerkrachten. Dan voelt het alsof we echt iets kunnen toevoegen. Echter , er zijn ook genoeg frustratiemomenten aanwezig gedurende de dag. De leerkrachten/hulpen doen hun uiterste best, maar soms zien ze gewoon geen werk. Voor ons is het af en toe echt onmogelijk om ALLES aan te sturen. Je wilt zoveel, wat niet altijd realistisch blijkt te zijn.

Naast dat de kinderen de nodige liefde ontvangen bij Kwa Mama, worden de oudere mensen ook zeker niet vergeten. Veel oudere mensen die ziek of heel oud zijn, kunnen eten krijgen bij Kwa Mama. Als tegenprestatie plukken ze wat onkruid uit de tuin. Afgelopen week was een man te ziek om zijn eten zelf op te halen, waardoor we samen met Sara het eten naar zijn huis in het township hebben gebracht.

Tussen al deze drukte door is het voor ons nodig om te ontspannen. We zijn weer een aantal keren naar het strand geweest. Frieda brengt ons meestal met het bakkie. Onderweg schrikken we soms, omdat zij abrupt op de rem trapt. Dan springt er een groepje kinderen die dezelfde richting op moeten het bakkie in. Meestal super gezellig en natuurlijk fijn dat ze niet dat hele eind hoeven te lopen, maar soms halen we onze neus naar elkaar op als teken voor een iets minder aangename lichaamsgeur. Of laatst hadden kinderen het geniale idee om vissen te vangen uit de zee en die mee het bakkie in te nemen in een plastic zak. Mijn god wat een immense stank! We hebben ze dan ook vriendelijk verzocht de vissen uit het raam te gooien.

Afgelopen weekend zijn we samen met Sara met een lokaal busje naar het winkelcentrum geweest. De mensen hebben gebaren om de plaats waar ze heen willen aan te duiden. Wanneer je je wijsvinger omhoog steekt, wil je naar Shaka's Head. Wanneer je een golfbeweging maakt met je hand, wil je graag naar Ballito. Verder is het betaalsysteem ook enigszins opmerkelijk. Het is algemeen bekend dat het ritje 7 rand kost. Dit geef je gedurende de rit door naar voren. Dit betekent dat je wisselgeld ook weer helemaal naar achteren doorgegeven moet worden. Het winkelcentrum van Ballito is echt uit de grond gestampt, het is gewoon een shoppingmall. We hebben die dag lekker gewinkeld en geluncht.

Zondagavond kwamen we na ons stranddagje ontspannen thuis, waarna we de opdracht kregen om onze kamer leeg te halen voor het plaatsen van een plafond. Niet dat we nu de hele tijd zonder dak boven ons hoofd hebben geslapen, maar het was geen stenen dak. Hierdoor was het minder goed geïsoleerd en hadden we meer last van insecten in onze kamer. We zitten nu in een kleiner kamertje voor 2 dagen.

Morgen komt de vierde vrijwilligster aan bij Kwa Mama. Fijn dat Jitske ons komt versterken, want het aantal kinderen groeit met de dag. Hoe meer hulp hoe beter!

Dit was het weer voor vandaag. Wij wensen jullie veel sneeuwpret toe, wij genieten hier nog van het brandende zonnetje!

Liefs!

Ingeburgerd bij Kwa Mama!

Lieve allemaal,

Hier zijn we weer: auntie Roos en auntie Charlie are speaking. Aunties, zo worden we hier genoemd door de kids! Zoals de titel van dit verhaal al zegt, zijn we helemaal gewend bij Kwa Mama. Dit wil niet zeggen dat we ons de afgelopen week nergens over verwonderd hebben...

Laten we beginnen met vertellen hoe onze werkdag eruit ziet. Elke dag gaat de wekker om 7.00, Charlot springt als eerste uit haar bed om te douchen en Roos volgt snel. Die wekker hebben we eigenlijk niet nodig, want vanaf 6.00 (!!) sochtends stromen de kinderen Kwa Mama al binnen. Daarnaast horen we de baby Ntando elke nacht krijsen vanwege onze dunne muurtjes en bij een beetje wind slaan de takken van de boom, die bijna bij Charlot in bed staat, kei hard op het dak! Het lijkt wel of het gebouw intstort.... Maar goed, we love it!

We eten dan snel ons ontbijtje en om 8.00 staan we paraat voor de kids. Na enkele gebeden (hallelujah!) komen de kinderen in een rij de klas binnenlopen met het volgende liedje: "This is the way we make a line, make a line, make a line, this is the way we make a line from small to tall".Afgelopen week zijn we de dag steeds begonnen met een kring, waarin we spelletjes deden om de namen van elkaar te leren. In het begin leek het een onmogelijke opgave voor ons, 21 kinderen met zulu-namen is niet makkelijk om te leren. Daarnaast heeft ieder kind minstens twee namen, een Engelse naam en een zulu-naam. Het moeilijke van die zulu-namen is dat ze in het midden van een naam een klik-geluid kunnen maken met hun tong. De kinderen hebben ons al vaak uitgelachen dat we het niet goed deden. Maar voor de liefhebbers thuis: probeer maar eens om Nobi uit te spreken met een klik na de -N. Wij kunnen het inmiddels, proud!

Na de kring was het programma geheel vrijblijvend (lees: ongestructureerd). Wij hebben gedurende de week wat dingen bedacht om de kids te leren. Een voorbeeld: een aantal voorwerpen in het midden van de kring leggen en het Engelse woord erbij vertellen. Vervolgens hebben we één voor één aan de kinderen de opdracht gegeven om het voorwerp dat wij benoemden te gaan pakken. Daarnaast hebben we ook wat creatieve dingen gedaan zoals: kleien, tekenen en de handafdrukken van alle kinderen op papier gezet. Verder was het zo heet hier dat we elke dag met water hebben gespeeld in badjes, dit vonden ze heerlijk! Alle jochies in hun blote pielemansjes en de meiden netjes met broekje aan (opvallend...). Ook mochten de jongens absoluut niet in de meidenbadjes komen.

Om 10.00 eten de kinderen hun eigen meegebrachte eten mee, voor sommige kinderen zijn dat gewoon boterhammen en voor anderen een compleet diner (rijst met kip bijv.). Sommige kinderen zijn nog te klein om zelf te eten, wat zorgde voor veel hilariteit. Roos probeerde zonder kokhalzen een kindje bonenprut te voeren: missie mislukt. Die lucht was niet te harden! Om 12.00 is de lunch klaar voor de kinderen en krijgen ze allemaal een bordje met warm eten. Meestal is dit rijst (met bonen of andere groenten) die ze met hun handen samenknijpen en vervolgens opeten. Na de lunch worden de smoeltjes en handen gewassen en is het tijd voor eennap. Sommige kinderen zijn zo jong (en moe) dat ze wel drie uur op de grond slapen.

Het middagprogramma is altijd verschillend, we proberen iets voor de kids te verzinnen zoals puzzelen, met blokken spelen of in de speeltuin. We hebben wel gemerkt dat de ochtend het meest effectief is wat betreft onderwijs. De kinderen vinden het smiddags het leukst om ons als klimrek te gebruiken. Ook vinden we het super leuk om te dansen met deze kids, wat een ritme-gevoel hebben ze! We zullen Roos en Charlot niet zijn als wij ook helemaal uit ons dak gaan op de muziek. Geloof ons: met deze hitte wordt het "werem onder onze erem". Toen Charlotte op een gegeven moment naar Roos keek, waren zelfs de kinderen haar zweet van het hoofd aan het vegen. Ze zijn er dol op om alles na te doen. Dit was echt komisch om te zien!

Vanaf volgende week is de vakantie voorbij, dit betekent dat er veel meer kinderen naar Kwa Mama komen en dat we de groep kunnen verdelen in de jongere en oudere kinderen. We hopen dat we hierdoor wat gerichter te werk kunnen gaan.

We zijn al helemaal dol op de kinderen die hier wonen: Mbalenhle en Pearl (en de baby wanneer hij niet huilt ;)). 's Avonds gaan we vaak iets leuks met ze doen, zoals een verkleedpartijtje. We hadden de meiden dinsdagavond opgemaakt en in leuke pakkies gestoken, vervolgens liepen ze als echte modellen over onze ingebeelde catwalk (zie de foto's). Voor ons voelde het al een beetje als een vervroegde carnaval.

Bij Kwa Mama werken veel mensen. Naast de lerares Zandile die bij ons in de klas staat, zijn er nog veel anderen aan het werk. Zo hebben ze mensen voor de keuken, de tuin en schoonmaken. Iedereen werkt hier voor tokens. Wanneer je drie uur gewerkt hebt, krijg je één token. Deze kunnen ze één keer in de week inwisselen in de 'shop' van Kwa Mama. Dit is een soort kringloopwinkel van allerlei spullen die Kwa Mama gedoneerd heeft gekregen. Vrijdag ging de shop open voor de werknemers, bizar om te zien hoe dat eraan toeging. De mensen hier waren zo blij met gedragen schoenen, kleding en beddengoed. Het doet ons beseffen hoe verwend wij in Nederland zijn!

Vrijdagavond hebben we het weekend goed ingeluid met stappen in Ballito. We gingen natuurlijk weer met het bakkie onderweg naar de club. Helaas konden we al vrij snel weer met het bakkie terug, omdat we niet werden binnengelaten in de club zonder onze ID's. Frustrerend! We zijn toch geen 18 meer? Maar oke, Frieda maakte er totaal geen probleem van en een half uur later stonden we in de club. Heerlijk gedanst en iets te veel gedronken. Dit kwam vooral door de gratis drankjes die we kregen van de locals (super vervelend!).

Niks is beter dan uitbrakken op het strand, dit was dan ook onze daginvulling voor zaterdag. Het was duidelijk dat onze hoofdjes er nog niet helemaal bij waren, veel te weinig ingesmeerd met zonnebrand. Gevolg: burned! Ook vandaag weer van het mooie weer genoten aan een zwembad in een groot resort. Echt een vakantiegevoel! Dit is een typisch voorbeeld van het grote verschil tussen arm en rijk in dit gebied. Wij zitten hier naast een township en 5 minuten rijden verder zit je in een villa-wijk met een mega mooi zwembad. Dus we kunnen wel zeggen dat we goed aan ons bruine huidje aan het werken zijn:).

Het verhaal is een beetje lang geworden, maar dat zal wel aan onze vele indrukken liggen deze eerste week. Bedankt voor alle lieve reacties, super leuk om te lezen dat jullie ons volgen.

Bye and a lot of kisses!

De eerste dagen Kwa Mama

Hallo lieve mensen,

Ons eerste verhaal vanuit Zuid-Afrika. Na een lange vlucht (16,5 uur) kwamen we om 14:00 aan in Durban. Frieda, de eigenaresse van Kwa Mama, stond ons op te wachten. Wat een warm ontvangst, ze knuffelde ons meteen. Ook Sara was meegekomen. Zij is een vrijwilligster bij Kwa mama voor één jaar. Toen we het gebouw van Kwa mama zagen, leek het meteen op de foto's die we al kenden. Een zeer kleurrijk gebouw, verdeeld in kleine kamers. We hebben hier een algemene keuken waar alle vrijwilligers en Frieda gebruik van maken, een kamer voor de vrijwilligers waar je in totaal met vieren kan slapen, een washok, een algemene keuken voor de kinderen en een luxe badkamer (in Afrikaanse termen). In alle hoeken zie je namelijk de gekko's over de muren heen lopen. Daarnaast is er een klaslokaal en een peuterplaats, met onmogelijk veel speelgoed. Kwa Mama heeft alle spullen gedoneerd gekregen van mensen uit de buurt (die het wat beter hebben dan de mensen rondom Kwa Mama). Kwa Mama is geen weeshuis, maar een dagopvang voor kinderen die les krijgen. De enige kinderen die hier wonen, zijn de kinderen van Nompumezo. Dit is een lerares hier, ze is alleenstaand en heeft drie kinderen (waaronder een baby van 3,5e maand). Onze pedagogische blikken komen wat deze vrouw betreft goed van pas. Hoe onverantwoordelijk ze hier met hun kleine kinderen om gaan is zo bizar. Ze laat haar kinderen een dag alleen zonder oppas te regelen, haar oudste kind (9 jaar) loopt met de baby rond alsof ze nooit anders heeft gedaan. Dat de opvoeding niet helemaal optimaal is hebben we vandaag ook gemerkt. Charlotte liet haar nagellak per ongeluk een paar uur onbewaakt buiten staan. En wat denk je, de meiden kwamen met roze gelakte (teen) nagels langs. Wat een boefjes.... Gisteren gingen we naar het strand met ons bakkie (zo noemen ze hier een auto met open bak). We wisten niet wat we zagen, ze kennen geen maxi-cosi's om hun baby's in te vervoeren en gordels zijn ook overbodig. Wij hebben er juist wel van genoten, heerlijk onze haren in de wind en crossen door de mooie omgeving.

De zee is hier prachtig, mega hoge golven. Je kunt hier bijna niet in zwemmen, want dat is veel te gevaarlijk. Gelukkig hebben ze hier een oplossing voor, kleine en grote pooltjes waar je veilig in kan zwemmen. Dit zijn een soort afgebakende stukken zeewater, zonder gevaarlijke golven.

Aangezien het hier nu vakantie is, zijn er nog niet veel kinderen bij Kwa Mama. Normaal gesproken komen van maandag tot en met vrijdag de jongste kinderen van 0-6 jaar naar Kwa Mama voor peuter- en kleuter onderwijs. Iedere vrijdagavond wordt er een jeugdavond georganiseerd, waar de oudere kinderen leuke activiteiten kunnen doen. Onze eerste avond bij Kwa Mama bestond dus uit het spelen van twister, memory, yenga en vooral dansen. Iedereen bracht zijn eigen dansmove in, die vervolgens na werd gedaan door de hele groep. En wij maar zweten!! We hebben met eigen ogen kunnen zien dat alle donkere kids ritmegevoel hebben, die heupen gaan heen en weer ongelofelijk!

Vandaag zijn we naar Shaka's Head (het township) gegaan, wat naast Kwa Mama ligt. Dit was heel indrukwekkend. Deze mensen zijn arm en leven in kleine hutjes. Het lijkt wel alsof 90% van het township bestaat uit kinderen. We begonnen onze tocht met 2 kinderen en we eindigden met 15 kinderen. Ze wilden allemaal een hand van ons, aan elke vinger 1 kind. Op een gegeven moment kwam er een oudere kerel aan Charlotte's hand hangen. Hij leek in het begin oprecht geïnteresseerd in haar looks, maar later bleek geld toch belangrlijker. Hij vroeg heel brutaal 7 Rand (50 eurocent) voor het kopen van één bier. Oke shut up!

Morgen begint de schoolweek, we zijn benieuwd wat ons te wachten staat. We hebben al een beetje kunnen observeren, maar de structuur binnen Kwa Mama is nog ver te zoeken. Dus werk aan de winkel!

Het is bijna zover!

Hoi allemaal,

Welkom op onze blog. Zoals jullie weten gaan wij donderdag 8 januari naar Zuid-Afrika. We gaan een lange heenreis tegemoet, we zijn 16,5 uur onderweg met twee stops. In Durban worden we opgehaald door Frieda, de oprichtster van Kwa Mama. De eerste negen weken zijn we in Ballito voor het vrijwilligerswerk. Daarna gaan we drie weken rondreizen met als eindbestemming Kaapstad. We hebben er super veel zin in en we hopen onze indrukken op deze manier met jullie te kunnen delen :).

Veel liefs,

Roos & Charlotte